ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃)

အဲသည္ စတုတၳႏွစ္တုန္းက ေတာင္ငူေဆာင္အေပၚဆံုးထပ္က အခန္းအမွတ္ ၂၁၂ မွာ က်မ အတန္းတက္ ရပါတယ္။ က်မထိုင္တတ္တဲ့ ေနရာက ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕က လမ္းသြယ္ေလးကို ဆီးျမင္ရတဲ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေနာက္ဆံုးခံုတန္းမွာ..။ (ဒဂံုေဆာင္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ Geology ေက်ာင္းသားမ်ား ရဲ႕အေဆာင္ေပါ့..။ တခါတုန္းက က်မ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္အသြားမွာ ဆရာမမွန္းသိသိနဲ႔ "တရားခံ ဘသူလဲေဟ့.. ေျပာ.. တရားခံဘယ္သူလဲေဟ့" လို႔ လွမ္းေအာ္စတာကို သတိရေသး) lecture ေတြနားေထာင္ရင္း သစ္ပင္ထိပ္ပိုင္းေတြကို ျဖတ္ၾကည့္ရတာ သိပ္ စိမ္းလန္းေအးခ်မ္းတာ။ သစ္ပင္ေတြကို ျဖတ္ျပီး က်မတို႔ဆီေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ေလကေလးက ေအးလို႔။ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ ဂ်ပ္စင္ထိပ္ပိုင္းကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒဂံုေဆာင္ေနာက္က မိုးပိေတာက္ပင္ေတြကိုေရာေပါ့။

ေႏြဦးမ်ားေပါက္ရင္ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလားထဲက "သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ဣႏၶနီ၀ယ္ သိဂႌတ၀က္ ဖက္၍ ေဆးစံုျခယ္ေသာပံုသို႔" ဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ္ကို ေရႊ၀ါေရာင္ နီညိဳေရာင္ေတြ ေဆးေရာင္ျခယ္သလို လွခ်င္တိုင္း လွေနတာ ခုထိ ေမ့မရ။

ျပီးေတာ့ ေတာင္ငူေဆာင္အ၀င္လမ္းနေဘးက က်မ အင္မတန္စြဲလန္းတဲ့ ရွားရွားပါးပါး စိန္ပန္းျပာပင္ပုပုေလးကို ေငးရင္း က်မစိတ္ေတြ လန္းဆန္းေနက်..။ အဲဒီအခါ စာသင္ခန္းမွာ အိပ္မငိုက္ဘဲ သင္သမွ်စာ အကုန္လိုလိုကို လိုက္ႏိုင္ခဲ့တာ။

(ခ်စ္တဲ့ စိန္ပန္းျပာ)

(တကယ္ေတာ့ အဲဒါလည္း ေဖေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါပဲ.. အမ်ားတကာမိဘေတြက သားသမီးကို ေဆး ရမွ.. စက္မႈရမွ.. အီကိုရမွ.. Law ရမွ.. လို႔ တြန္းေနတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ က်မက ျမန္မာစာပဲ သင္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာကို ေဖေဖက တခ်က္ကေလးမွ မတြန္႔ဆုတ္ဘဲ အားေပးခဲ့တာ..။ က်မ၀ါသနာပါတာကို သင္ခြင့္ရလို႔ပဲ ထူးခၽြန္ခြင့္ရခဲ့တာ ထင္ပါတယ္.. ဒါေၾကာင့္ ခု ကိုယ့္သားသမီးကိုလည္း သူတို႔ ၀ါသနာပါတာပဲ လုပ္ဖို႔ အားေပးထားပါတယ္)။

စတုတၳႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ အမွတ္တရျဖစ္စရာကေတာ့ Farewell Dinner ေဖ်ာ္ေျဖပြဲပါပဲ။ က်မတို႔စိတ္ထဲ ႏွေမ်ာတသျဖစ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ က်င္းပရတဲ့ ပြဲေပါ့။ ( က်မျဖင့္ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ဒီႏွစ္ Final year လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ.. Forth year လို႔ပဲ ေျပာတယ္.. Final ဆို နိမိတ္မေကာင္းဘဲ ေက်ာင္းဆက္မတက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ေလ :D) ။ အဲလိုႏွစ္မွာမွ Farewell ကလည္း စည္လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသူေဟာင္း 'ေမခလာ' ရယ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း 'ကိုင္ဇာ' ရယ္၊ ေနာက္ 'ခင္ေမာင္ထူး' နဲ႔ 'လႊမ္းမိုး' လာတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့...။ စတုတၳႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစရာကေတာ့ တေက်ာင္းလံုးပတ္ျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတာပဲ။ ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ကို မ၀..။ ဓာတ္ပံုဖိုးနဲ႔ကို မြဲမတတ္။ (ခုေတာ့ ေဆးသားေတြပ်က္လို႔ တပံုမက်န္ လႊင့္ပစ္လိုက္ ရျပီ)။

က်မတို႔စိတ္ထဲ ေက်ာင္းကို ခ်စ္တာ တကယ့္ကို နင့္နင့္ သီးသီး။

ျမသီလာေရ..
ခ်စ္သူကိုေတာင္ မင္းရင္ခြင္မွာမွ
ပိုခ်စ္တယ္ထင္ရဲ႕..။

မင္းသာမရွိရင္
'ခ်စ္တယ္'ဆိုတာေတြလည္း မျပည့္စံု။
မင္းရင္ခြင္မွာမွ သူ႔အနမ္းေတြကေတာင္
ယဥ္ေက်းခ်ိဳျမိန္ရဲ႕..။

မခြဲႏိုင္လို႔ မခြာရက္တာပါ ျမသီလာ..။

ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကေတာင္
ျမသီလာဆီကခြာရင္
မေမႊးပ်ံ႕တတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ေနာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္သာ
လိုက္ပရေစေတာ့.. တသက္စာ။

အဲလို ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုနဲ႔ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာေတြကို lecture လိုက္ေနရင္းကေန စာအုပ္ေနာက္ဆံုးက စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ပြေနေအာင္ မ်က္ရည္တလည္လည္နဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးတာလည္း စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းတက္ကာလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာပါပဲ။

တကယ္ပဲ တကၠသီလာ ျမကၽြန္းသာကို ခ်စ္သူထက္ စံုမက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

+++++

အဲသည္တုန္းက ေတာင္ငူေဆာင္မွာ ျမန္မာစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာအတန္းေတြ..။ အမရေဆာင္မွာက သမိုင္းတန္း ေတြ။ ရာမညေဆာင္မွာက ဥပေဒနဲ႔ စိတ္ပညာတန္းေတြ။ မႏၱေလးေဆာင္မွာက ဘူမိေဗဒတန္းေတြ။ အဲသည္ ပတ္ပတ္လည္အတန္းေတြအခ်င္းခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾက။ စံုတြဲေတြ ျဖစ္ၾကေပါ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ အီကိုျပီးရင္ ေတာင္ငူေဆာင္ကေတာ့ အေခ်ာအလွေပါတာ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ တကယ္ေျပာတာပါ..။ (က်မေတာ့ မပါပါဘူး :P)

မႏၱေလးေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ က်မအျမဲသတိရတာ ဆရာမ ေဒၚစ၀္ယဥ္ႏြယ္ ပဲ။ ဆရာမကိုေတြ႔တိုင္း က်မ အျမဲေငးမိတာ။ (ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလို႔ ဆရာမစာေမးပြဲခန္းေစာင့္တာနဲ႔ ကိုယ္ေျဖရတာၾကံဳရင္ မၾကာမၾကာၾကည့္မိတာနဲ႔ စာေျဖရတာေတာင္ မေျဖာင့္)။ ဆရာမရဲ႕ အသားအရည္က ၾကည္ျပီး စင္ေနတာ.. သလင္းေက်ာက္လိုပဲ။ အထူးျခားဆံုးက ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြပဲ။ ျပီးေတာ့ အ၀တ္အစား၀တ္တာမွာ အက်ႌက ဘယ္ေတာ့မွ ပါးပါးမ၀တ္။ ျပီးေတာ့ ေတာ္ရံုလူ မ၀တ္ရဲတဲ့ အပြင့္အခက္မပါတဲ့ ေျပာင္ အေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြကို ထက္ေအာက္ဆင္တူ ၀တ္ေသးတာ။ ထူးျခားတာ ေနာက္တခုက ဆရာမရဲ႕ အက်ႌလက္ ေတြက အဖ်ားမွာ ပြတဲ့ ေခါင္းေလာင္းလက္ပံုစံေတြ။ ဆရာမက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လံုး သြယ္သြယ္ ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ဘိနပ္အျမင့္(Pencil heel)ေတြ စီးတာမို႔ သိပ္လိုက္တာပဲ။

(က်မကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာမလည္း မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ ဆရာမကို ဘယ္ေလာက္ သေဘာက်ခဲ့လဲဆိုရင္ ဆရာမလိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာရပ္မွာ ေတာ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ဆရာမလည္းျဖစ္ေရာ အက်ႌေတြကို ဆရာမလိုပဲ အသား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ မပါးတာေတြ ၀တ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ လက္ကို ေခါင္းေလာင္းလက္၀တ္တယ္၊ ဟီးး ဒါမဲ့ ကိုယ္က အရပ္မျမင့္ဘဲ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း ျပားျပား.. ဒီၾကားထဲ ခံုျမင့္ဘိနပ္လည္း မစီးတတ္ဆိုေတာ့ ကားတား ကားတား ပုတက္ပုတက္နဲ႔.. လွလည္းမလွတဲ့အျပင္ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းေနခဲ့မလားပဲ :) )။

ဆရာမကလည္း အရွည္ၾကီးဆိုင္အဖ်ား ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြေအာက္က စားပြဲပဲ ထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘူမိေဗဒဌာနကမို႔ ဆရာမ ကင္တီးလာရင္ အျမဲတမ္း မိတ္ေဆြဆရာေတြ ပတ္ပတ္လည္နဲ႔။ ဆရာမကို ၾကည့္တာနဲ႔ ေတာ္တာ ထက္ျမက္တာေပၚလြင္ေနသလို တကယ္လည္း စာသင္ေကာင္းတယ္ ေတာ္တယ္လို႔ သတင္းေမႊးတယ္။

ေနာက္တခု သတိထားမိတာက ဆရာမက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဦးျဖိဳးေ၀၀င္းရဲ႕ ဇနီးပါ။ ျဖိဳးေ၀၀င္းဆိုတာက ဗမာျပည္မွာ နံပါတ္၀မ္းၾကီးလို႔ အမ်ားေခၚတဲ့ ဦးေန၀င္းရဲ႕ သားတေယာက္ေပါ့။ အဲဒီ နံပါတ္၀မ္းၾကီးရဲ႕သားက ေက်ာင္း ကင္တီးစုတ္စုတ္ေလးမွာထိုင္ရင္း လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ဇနီးသည္ဆရာမ ေက်ာင္း အဆင္းကို အျမဲ လာေစာင့္ၾကိဳပါတယ္။ သူတို႔စီးတဲ့ကားေလးက အဲဒီတုန္းက 323 လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးအစားပါ။ နံပါတ္ေတာင္ မွတ္မိေသး က-၄၄၄၄ ။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ဆရာမက နံပါတ္၀မ္းရဲ႕ ေခၽြးမနဲ႔ မတူသလို ဦးျဖိဳးေ၀၀င္းကလည္း နံပါတ္၀မ္းရဲ႕သားနဲ႔ မတူလွတာပါပဲ။ အခါမ်ားစြာမွာ ဆရာမတို႔ရဲ႕သားကေလး (၅ႏွစ္သားေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕) ပါလာရင္လည္း ကင္တီးက မုန္႔ေတြပဲ မွာစားတာပါပဲ။ သူကေလးကလည္း ခုကာလေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ စစ္ဗိုလ္သားသမီးေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ တန္းတူ လိုပါပဲ။ အဲဒါကိုကပဲ ဆရာမရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းမႈလို႔ ထင္ပါတယ္။

(နာဂစ္မတိုင္ခင္ ေခတ္သစ္ေတာင္ငူေဆာင္ကင္တီး- pti ဆီက ယူပါတယ္)

အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ျမန္မာစာမွာ ၀န္ၾကီးသားေတြရွိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၃ေယာက္ေတာင္။ (နာမည္ေတြေတာ့ ေျပာေတာ့ပါဘူး)။ သူတို႔ကေတာ့ ဆရာမတို႔နဲ႔ ကြာပါ့။ ေက်ာင္းကင္တီးေတာင္ လွည့္မၾကည့္တဲ့အျပင္ အတန္းထဲမွာေတာင္ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားမို႔ မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္.. ဆိုျပီးေတာ့ က်မတို႔ ၾကည့္မရ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာလည္း သတိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းကာလ... စစ္တပ္က တန္ခိုးထြားလာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တူသားရင္းျမစ္ေတြ တကၠသိုလ္ ပညာေရး၀န္းက်င္လို ေနရာေလးမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ၾက.. ရမ္းကားၾကတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတာေလးေတြ ေျပာဦးမွပါ။

+++++

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၈၈ မတိုင္ခင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ အနည္းဆံုး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ရိုးသားမႈ ေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္တာပါပဲ။

(အခ်ိန္ရတုန္းေလးေတာ့ ဆက္တိုက္တင္ပါ့မယ္.. မအားရင္လည္း နားမွာေပါ့... ေနာ..။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆက္ပါဦးမည္...)

မွတ္ခ်က္.. ဆရာမ ေဒါက္တာေဒၚစ၀္ယဥ္ႏြယ္ကို က်မက တေလွ်ာက္လံုး အဲလိုပဲ မွတ္လာခဲ့တာ ခု ဘူမိသမားေတြက ေဒါက္တာေဒၚယဥ္ယဥ္ႏြယ္လို႔ အမွားျပင္ေပးၾကပါတယ္။