အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ကဗ်ာ

ဒီေန႔ေတာ့ စာမေရးခ်င္ပါ..
ေမြးေန႔နဲ႔ဆက္ျပီး ဟိုေတြးဒီေတြးေနရင္းက က်မသားၾကီးကို ေမြးျပီးစမွာတုန္းက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္စ စိတ္ခံစားခ်က္အေျပာင္းအလဲကို ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးတာျပန္ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အိုဆာကာတကၠသိုလ္က ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ျမန္မာစာပါေမာကၡ မပန္းခက္ တာ၀န္ယူ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဂ်ပန္ဘာသာျပန္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ ပါဖူးပါတယ္။

ခု..အဲဒီ၀တၳဳေလး တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။

အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ကဗ်ာ

အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွစြာပင္၊ေလာက၌..ဘ၀၌..စင္စစ္ခါးသီးဖြယ္ျဖစ္ေသာ သခၤ်ဳိင္းတစ္ခု၏ဆန္းၾကယ္စြာ လွပမႈႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ေကာင္းမႈကို သူမခံစားေနရသည္။တကယ္ကေတာ့..သူမသည္ သခၤ်ဳိင္း ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္တကြ ၄င္း၏ေနာက္ဆက္တြဲ အဓိပါၸယ္ျမင္ကြင္းတို႔ကို ေၾကာက္ရြံ႔စက္ဆုပ္တတ္သူသာ ျဖစ္၏။

+++

သူမအတြက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးဖြားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းဘ၀သည္ တသက္တာလုံး သူမ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ သမွ် လြတ္လပ္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ေပါ့ပါးျခင္းႏွင့္မာနတရားစသည္တုိ႔ကို အၿပီးသတ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျမွဳပ္ႏွံလိုက္ရေသာ ‘ကာလသခၤ်ဳိင္း’ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။

ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရက္အေတာ္မ်ားမ်ားကိုေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးမွ၊ ေႏြဦး၏အပူေလ်ာ့ေသာတစ္ညဦးမွာ သားကို သူ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ တကယ့္ကို ထြားေပ့၊ျဖဴႏုေပ့ဆိုေသာသားသည္္ အလြန္ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းလွေသာ ငိုသံက်ည္က်ည္ေလာင္ေလာင္ျဖင့္ သူ႔အေမ၏ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းကို သခၤ်ဳိင္းတစ္ခုတြင္ ျမွဳပ္ႏွံပစ္လိုက္သူပဲျဖစ္၏။ေဇာေခၽြးတို႔ရႊဲနစ္ကာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာအေမလုပ္သူက၊ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ႏွစ္၀င္အျမွဳပ္ႏွံခံေနေသာအျဖစ္ကို လုံး၀ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ သူမ၏ရင္ကုိ ပရမ္းပတာခုန္ေစေသာ လူေပါက္စကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ အတိတ္၊ ပစၥဳန္၊ အနာဂတ္ အစရွိေသာ အခ်ိန္တို႔ကိုေမ့ခဲ့၏။ ၾကည့္စမ္းပါဦး…အရပ္ ငါးေပႏွစ္လက္မႏွင့္ မည္သည့္အခါကမွ် ကိုးဆယ့္ငါး ေပါင္ထက္မပိုေသာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ရွိခဲ့သည့္ မိန္းမငယ္ေလးက အရပ္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္လက္မရွိေသာ၊ ရွစ္ေပါင္ခုနစ္ေအာင္စရွိေသာသားေယာက္်ားကိုေမြးထုတ္လိုက္သတဲ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာ…(မဆီမဆိုင္)
ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ ဂုဏ္လုပ္ေနမိိေသး၏။

မွတ္မိေသးသည္။သားကို ကုိယ္၀န္အျဖစ္လြယ္ထားစဥ္မွာ သူမက အခ်စ္လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုေရးေနဆဲ ရွိခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က သူမဒိုင္ယာရီတြင္ သူမ၏အက်င့္အတိုင္း ရင္ဖြင့္ေတာ့
‘ဗိုက္ထဲက ကေလးသာ သမီးကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္..ေမေမေရးေနတဲ့အခ်စ္၀တၳဳေၾကာင့္ ကေလးေလးက အခ်စ္ဆိုတာကို သိပ္ခံစားတတ္မယ္ဆိုရင္ဒုကၡပဲ’ဟု ရင္ဖြင့္မိသည္။ ကေလးေလး၏အေဖလုပ္သူကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ရယ္ပြဲဖြဲ႔ခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့၊သူ႔အက်င့္အတိုင္း သူမ၏ဒိုင္ယာရီကိုဖြင့္ကာ ဘ၀မွာ ငဲ့စရာ တစ္ေယာက္ တိုးလာၿပီ။ ဒါဟာ..ကိုယ့္အတြက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွတာေတာ့ အမွန္ပဲ..’
ဟု သူမ ကိုယ္၀န္ရွိစမွာတုန္းက ေရးထားခဲ့ေသာ စာသားတို႔ကို ဖတ္ျပၿပီးေတာ့လည္း ဟားျပန္သည္။

တခါတရံ၊သူမက ဟိုေတြးဒီေတြးလုပ္ေနရာမွ'ကိုေရ…အထဲက ခ်ာတိတ္အျပင္ေရာက္လာရင္ မိန္းမ အရင္လုိိ Heat is on တို႔ Lambama တို႔နဲ႔ လိုက္ကဖို႔ မေကာင္းေတာ႔ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ Power of love တုိ႔ We are the world တို႔ လိုက္ေအာ္ဆိုရင္လည္း ကေလးက အေမကိုေလးစားပါ႔မလားပဲ’ဟု လွမ္းေျပာမိ သည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္မေတာ့ အေဖလုပ္သူကိုယ္တ္ိုင္မ်က္ေမွာင္တြန္႔ကာ အစဥ္းစားက်ပ္သြားတတ္တာ သူမ မွတ္မိသည္။ကေလးႏွင့္ပတ္သက္ရင္ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးကေတာ့ နာမည္ေရြးစဥ္ကပဲျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမႏွစ္ေယာက္သားေခါင္းဆိုင္ကာ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် တြက္ခ်က္။ၿပီးေတာ့၊ေရြးရမည့္ေန႔နံေတြထဲမွလွေသာ နာမည္ေတြစု။ေရြးခ်ယ္။ ျငင္းခုန္။ ဒါေပမဲဲ့၊ေနာက္ေတာ့လည္း အေဖလုပ္သူကသာ အႏိုင္ရခဲ့သည္။ သမီးကေလး ဆိုရင္ ‘ၿငိမ္းသက္ၿငိမ္’ တဲ့။ သားကေလးဆိုရင္’ထူးျမတ္’တဲ့။ ၿပီးေတာ့၊ကို္႔ယ္ဘာသာကိုယ္သေဘာက်ၾကရျပန္ သည္။

ထိုစဥ္အခ်ိန္ေတြမွာလည္း၊ပန္းေပါင္းစုံတို႔ျဖင့္ေ၀ဆာသည့္ သူမ၏လွပေသာ ကာလသခၤ်ဳိင္းကို ေမ့ေနခဲ့သည္ပင္။

++++

ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ သားဟာခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။
ဒါေပမဲ့၊ လြတ္လပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ဘ၀ကိုေတာ့ လြမ္းတာပဲ။
အရင္လို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းဖို႔
လြယ္ကူပါအုံးမလား…။အေမက…လြတ္လပ္မႈကိုမက္ေမာလြန္းတယ္
သားရယ္။ ၿပီးေတာ့ အစြဲအလန္းႀကီးသူလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၊
သားကိုစြဲလန္းေနာက္ဆံတင္းရင္းအေမ့လြတ္လပ္မႈကို အေမကိုယ္တုိုင္ပဲ
ေခ်ဖ်က္ပစ္တယ္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ့ကြယ္။

ခုေတာ့၊သားတစ္ပတ္သားမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲကစာလုံးေတြကပဲ သူမကိုေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ၿပီ။ တေန႔တေန႔၊ သားရဲ့ေ၀ယ်ာ၀စၥကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွ..ဆိုတာႏွင့္ပင္ စာေရးဖို႔ကို သူမခံစားမရေတာ့။ၿပီးေတာ့၊ သူမကၿပဳံးၿပဳံးကေလးလုပ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသးသည္။ အျပည့္အ၀ခံစားလိုက္ရင္ စာအေနနဲ႔ ေရးထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ မိခင္ေမတၱာဆိုတာက ရင္ထဲမွာပဲျပည့္က်ပ္ေနေတာ့တာတဲ့။သားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေလာက္ေရးပါဦးဟု ေျပာလာသူေတြကို သူမခုလိုပဲတုံ႔ျပန္သည္။ သိုု႔ေပမဲ့၊ညတိုင္းမွာေတာ့ သူမမက္ေမာလွတဲ့ ဘ၀ရုပ္အေလာင္းတစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္ျမွဳပ္ႏွံဖုိ႔ရာ ေျမက်င္းကို နက္နက္ တူးမိေနသည့္ အျဖစ္ကုိ ေတြးမိၿမဲသာ ျဖစ္သည္။ထိုအခါမ်ားမွာ သူမ၏ညာဘက္ေဘးမွာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားကေလးကို ေငးမိလွ်င္ေတာ့ အေတြးတုိ႔လည္းပ်က္ၿမဲသာျဖစ္သည္။

++++++

တကယ္တမ္းက်ေတာ့၊ သူမက အဖြဲ႔အစည္းဆိုသည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္သူမဟုတ္ေပ။
မိသားစုဘ၀သည္ပင္ စိတ္သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္လြန္းေသာ ကြင္းဆက္ေတြမ်ားလွသည့္အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတတ္၏။ စင္စစ္၊ သူမသည္ အတၱႀကီးေသာ ကိုယ္လြတ္ရုန္းတတ္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။လင္ေယာက္်ားကိုလဲ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းကာ သူ၏မိတ္ေဆြမ်ားကိုပင္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြမ်ား လိုျဖစ္သြားေအာင္သူမက ရင္းႏွီးတတ္ၿပီး ထုိအ၀န္းအ၀ိုင္းကေလးကို စြဲလမ္း ခင္မင္ေန တတ္ျပန္သည္။ သို႔ေပမဲ့၊ အဲဒါကလည္း ကိုယ့္တာ၀န္ လုံး၀မရွိေသာ အေျခအေနမို႔သာ သူမက ထို အ၀န္းအ၀ိုင္းကို တြယ္တာျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သားကို ကိုယ္၀န္ရွိေတာ့ သူမႏွင့္ခင္ပြန္းသည္ကို ပူးတြဲ တုပ္ေႏွာင္ေသာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပဲဟု စိတ္ပ်က္ဖူးေသး၏။ ေနာက္က်ေတာ့့့ ရယ္စရာေကာင္းလွေသာ သူမသည္ သေႏၶသားငါးလမွာ ဗိုက္ထဲက ကေလး သိသိသာလႈပ္ရွားစဥ္မွာေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ရင္ခုန္ကာ ေပ်ာ္ေနျပန္သည္။ ခင္ပြန္းသည္ေျပာသလိုပင္ တကယ္ေတာ့ သူမက စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ စိတ္အလိုလိုက္တတ္ေသာ မိန္းမပဲျဖစ္လိမ့္မည္။

ေနာက္ေတာ့၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ စိတ္ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္ရသေရြ႔မွာ ထူးအိမ္သင္၏ ’အေမ့ရဲ့ဒုကၡအိုးကေလး’ကို နားေထာင္ရင္း သားကိုဘယ္လိုပ်ဳိးေထာင္မလဲ၊ သမီးကိုဘယ္လိုေမြးျမဴမလဲဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေတြးပူေနမိျပန္သည္။ ထိုအေတြးေတြကို ေျပာျပေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ‘ဒါလား… နင္ကေလးရေတာ့မွာမို႔ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာ’ဟု ၿပဳံးစစႏွင့္ ေျပာဖူးသည္။ တကယ္လည္း သူမက သားသမီးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္ေတြ မ်ားေနခဲ့သည္ပဲ။ သားသမီးတို႔ကို စာအလြန္က်က္ေသာ၊ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလြန္းသူ သို႔ေပမဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္နည္းပါးတတ္သူ မ်ဳိးလည္း မျဖစ္ေစလိုပါ။သူမ၏သားသမီးတို႔ကိုဆင္ျခင္ဥာဏ္ရင့္သန္ေသာ ေလာကအလွကို ခ်စ္မက္ပ်ဳိးေထာင္ လိုေသာ၊ဘ၀ကိုမေၾကာက္ေသာ ကေလးေတြသာျဖစ္ေစခ်င္လွသည္။ သမီးဆိုလွ်င္ပန္းခ်ီဆြဲၿပီး ႀကီးလာလွ်င္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေစခ်င္သည္။ သားဆိုလွ်င္ေတာ့ စိတ္ထားႏူးညံ့ကာ ဆုံးျဖတ္ရဲေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစလိုသည္။ ႀကီးလာလွ်င္ေတာ့ သီခ်င္းဆိုေစခ်င္သည္။ သူမသည္ သီခ်င္းမ်ားကို တရားလြန္ခ်စ္သူမို႔ သီခ်င္းဖန္တီးရွင္ ေရးသူႏွင့္ဆိုသူတို႔ကို အထင္တႀကီးေလးစားတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ သားသီခ်င္းဆိုသည္ကို တေမ့တေမာ ေငးေမာနားေထာင္ လိုလွသည္။ သားကေရာ စိတ္ခံစားမႈ အင္အားအျပည့္နဲ႔ သီဆိုမည့္ အဆိုေတာ္ျဖစ္မလားဟင္…။

+++++

သို႔ႏွင့္ပင္၊ ထိုစဥ္က သေႏၶလြယ္ကာလ ဆယ္လသည္ သူမအတြက္ေတာ့ တိုေတာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလသာ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သတ္မွတ္ထားေသာေမြးဖြားရက္ထက္ ဆယ္ရက္ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမအတြက္ ေဒါက္တာသန္းထြဋ္(လင္း၊ေဆး-၁) က ေဆးရုံမွာ ဓါးတျပင္ျပ င္ျဖစ္ေနၿပီ။ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဂရုစိုက္ကူညီတတ္ေသာ ကိုသန္းထြတဋ္ကုိ အားနာသည့္ၾကားမွပင္ သူမကေတာ့ ဗိုက္ခြဲေမြးဖို႔ကို ေခါင္းမာမာႏွင့္ပင္ တင္းခံျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္တဲ့လဲ…။ စိတ္ကူးယဥ္လွသည့္ ထိုမိန္းမက ဗိုက္နာေသာေ၀ဒနာကို ခံစားခ်င္သတဲ့။ သဘာ၀အတိုင္း ဗိုက္အရမ္းနာ၊ အင္အားသုံးၿပီးေတာ့သာ ကေလးကိုေမြးထုတ္ခ်င္သတဲ့။
ဒါဟာ၊ မိခင္စိတ္ဟု ေတာ့ သူမ မထင္လွပါ။ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းသက္သက္သာျဖစ္ႏိုင္အုံးမည္။ သို႔ေပမဲ့့ဲ၊ သားကို သူမ ေမွ်ာ္လင့္သလိုသာ၊ သဘာ၀အတ္ိုင္း တပင္တပန္းျဖင့္ ေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူမကို အေမေမြးခဲ့စဥ္တုန္းကလိုပဲ သားကိုလည္း ညွပ္ဆြဲ(Forceps)သံုးျပီး ေမြးခဲ့ရသည္။ မတ္လ၁၁ရက္၊ တနလၤာေန႔ (က်မနဲ႔ေမြးေန႔တူ) ည ၇နာရီ မိနစ္၄၀၊ ေယာက္်ားကေလး၊ ၈ေပါင္၇ေအာင္စတဲ့။ ေမြးဖြားေပးေသာ ေဒါက္တာ သီတာဦးခင္ႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမႀကီးေတြကပင္ ရယ္ေမာထုတ္ေျပာရေလာက္ေအာင္ပင္ သူမဘက္ကို ေဇာက္ထိုးအေနအထားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည့္ သားေပါက္စကေလးကို သူမက နာက်င္ေမာပန္းေ၀ဒနာၾကားမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံးျပလိုက္မိသည္။တကယ္ေတာ့…သူမ၏ သတ္မွတ္ထားခဲ့ခ်က္အရဆုိလွ်င္၊ ထိုအခ်ိန္သည္ သူမ၏လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ ဘ၀ကေလးတစ္ခုကို ဖုတ္က်ည္းသျဂၤဳ ိဟ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္သာျဖစ္ေတာ့သည္။

ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူမထံစာလွမ္းေရးသည္။
‘နင့္သားအေၾကာင္း၀တၳဳေရးစမ္းပါ’တဲ့။ သူမကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ..၊ တခါတရံ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာ တတ္ေသာ၊ အငိုအလြန္နည္းပါးေသာ သားတစ္တုံးတခဲကို ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ရင္းသာ အခ်ိန္တုိ႔ ကုန္ခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ၊ ၀တၳဳေရးဖို႔ စဥ္းစားေသာ္လည္း
'အတၱႀကီးေသာမိန္းမမွာမွ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သားကေလးရလာခဲ့တယ္’
ဟူေသာစာတစ္ေၾကာင္းကိုသာ ဒိုင္ယာရီမွာေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တေန႔တေန႔၊ သား၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေနမႈကိုသာ အခ်ိန္ျပည့္ေရးမွတ္ေနျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းမ၏မွတ္တမ္း၌ သားေျခာက္လျပည့္ေန႔႔ကို အမွတ္တရအျဖစ္ ေရးသား ရာတြင္မူ ‘သားဟာ အေမ့ကိုပဲ စြဲလမ္းရမယ္’ ဟူေသာစာတစ္ေၾကာင္းတည္းကို ေတြ႔ရ၏။ သိုု႔ႏွင့္ပင္၊ သူမသည္ ကိုယ္တိုင္ပင္မသိလိုက္စြာ ကိုယ္၏သင္းခ်ိဳင္းေျမကို လွပစိုေျပေအာင္ ပန္းပင္ေတြ တစတစ ပ်ဳိးေပးမိေနၿပီ ျဖစ္သည္။

+++++

The more you have to loose…
မ်ားမ်ားပုိင္ထားေလ၊ မ်ားမ်ားဆုံးရႈံးရေလ…တဲ့။
သိသိႏွင့္ပင္၊သူမကေတာ့ သားထံမွာ နစ္ေမ်ာေနမိ၏။ သားႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အရာရာတိုင္းကို သူမ၏အစီအမံ သာျဖစ္ေစရမည္တဲ့။ သည္ေတာ့လည္း၊ နဂိုကမွ က်န္းမာႀကံ့ခိုင္မႈတြင္အားနည္းလွေသာ မိန္းမက အိပ္ယာထဲ ပစ္လဲေတာ့သည္။ ရက္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္။ မူးေ၀၊ ဖ်ားနာ။ သူမ၏အတၱကပင္ သားႏွင့္သူမကိုိုေ၀းေစခဲ့သည္ဟု သူမ နာနာက်ည္းက်ည္းေတြးရသည္။သားကို အေမ့ႏို႔ျဖတ္ရေတာ့မတဲ့။ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာ အဖတ္လုံး၀ မရွိေသး။ လိေမၼာ္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ႏြားႏို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ဒါပဲ။ သည္ေတာ့လည္း၊ ကံၾကမၼာက သူမဘက္မွာ မရပ္တည္ ျပန္။ သားကိုႏို႔ျဖတ္ဖို႔…တဲ့။ သားကေလးက ရွစ္လသားကေလးမွာႏို႔စို႔ရင္း အေမ့ကို ၿပဳံးၿပဳံးျပတတ္တာ…။ သူမက တစြဲတလမ္းေတြးရင္း မ်က္ရည္ပင္လည္ရေသးသည္။ ႏို႔ျပတ္ဖို႔တဲ့၊ အေမနဲ႔သားကို ဆက္သြယ္ေနေစတဲ့ ဆက္စပ္ေနေစတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ရမတဲ့။ သားကို အိပ္ယာခြဲသိပ္ခဲ့ရသည္။ သူမႏွင့္နီးနီးေလး မွာ ရွိေနပါေသာ္လည္း သူမရဲ႕မျမင္ကြယ္ရာမွာ။ ညတိုင္ဆို.. သားတုံးလုံးကေလးကို လြမ္းတ စိတ္ျဖင့္ သူမ၏ က်ိတ္ငိုသံကသူမ၏သခၤ်ဳိင္းေျမအတြက္ေတာ့ ပန္းတစ္ပင္ပဲ ျဖစ္လိမ့္ဦးမည္။

ထိုအခါ….၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ စာေရးစားပြဲထိုင္ေသာသူမက…
သားကေလးကိုႏို႔ျဖတ္လိုက္ရၿပီ။ အေမနဲ႔သားကိုဘယ္လိုမွခြဲမရေစတဲ့
အရင္းဆုံး၊အနီးဆုံးႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထပ္ျပတ္တာပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ဒါဟာ
ေနာက္ဆုံးႀကိဳးလဲျဖစ္တယ္။အေမကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းႏို႔စို႔ေနတဲ့သားကို
ေမေမေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ႏို႔ရည္ဆိုတာ..
အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ခုန္ေသြးေတြပဲ။ ခုေတာ့ အဲဒီေသြးေတြကို သားဆီ
မစီးဆင္းေစႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူးေပါ့။ လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တာ သားရယ္။
ဟူေသာစာေၾကာင္းေတြကိုသာ ဆုိ႔နစ္စြာေရးေနမိေတာ့သည္။

သည္လုိႏွင့္သူမ၏သခၤ်ဳိင္းေျမကေလးက တျဖည္းျဖည္းပန္းမ်ားေ၀ဆာခဲ့ၿပီ။

ေမျငိမ္း
ရင္ခုန္ပြင့္မဂၢဇင္း
၁၉၉၂၊ဇူလိုင္။